W kolejnym poście z serii o metodach nauczania czas na metodę bezpośrednią rozwiniętą około 1910 roku.

Kładziono w niej nacisk na wymowę, a gramatyka nauczana była w sposób induktywny. Co oznacza induktywne nauczanie gramatyki? Polega ono na przejściu od szczegółów do ogółu, na zastosowaniu obserwacji, odnalezieniu wzorów, formułowaniu hipotez i wyciąganiu wniosków. W wielu podręcznikach przykłady prowadzą uczniów do formułowania ogólnych reguł.

Jaki był cel tej metody?

1. Uczyć uczniów chętnych do odwiedzenia obcych krajów i chętnych do uczenia się.
2. Porozumiewanie się w czasie podróży.
3. Doświadczenie kultury: geografii, ludzi i historii.

Czego uczono?

1. Dialogów, konwersacji.
2. Czytano teksty o życiu ludzi w innych kulturach: o geografii, o zwyczajach, o polityce.
3. Stosowano mapy i wizualne pomoce (przedmioty, zdjęcia).

Jakie metody stosowano? 

1. Tak jak wcześniej wspomniałam, gramatyka była nauczana w sposób induktywny.
2. Czytanie na głos.
3. Konwersacje w praktyce.
4. Rysowanie map, obrazków.
5. Stosowanie techniki tzw. „information gap” – czyli jeden uczeń posiada mapę np. Anglii, na której nie ma rzek, drugi tę samą mapę, na której nie ma dużych miast. Oboje muszą uzupełnić swoje mapy, rozmawiając.
6. Pytanie i odpowiadanie.
7. Stosowanie techniki poprawiania samego siebie (self-correction). Miało to na celu przeniesienie części odpowiedzialności na ucznia. Mogło polegać to np. na powtarzaniu przez nauczyciela niepoprawnego zdania i zmotywowaniu ucznia do znalezienia błędu.

Źródła:

1. Wiedza własna
2. Kurs „Teach English Now! Theories of Second Language Acquisition by Arizona State University” (Coursera)