W kolejnym poście z serii o metodach nauczania czas na metodę bezpośrednią rozwiniętą około 1910 roku.

Kładziono w niej nacisk na wymowę, a gramatyka nauczana była w sposób induktywny. Co oznacza induktywne nauczanie gramatyki? Polega ono na przejściu od szczegółów do ogółu, na zastosowaniu obserwacji, odnalezieniu wzorów, formułowaniu hipotez i wyciąganiu wniosków. W wielu podręcznikach przykłady prowadzą uczniów do formułowania ogólnych reguł.

Jaki był cel tej metody?

  1. Uczyć uczniów chętnych do odwiedzenia obcych krajów i chętnych do uczenia się.
  2. Porozumiewanie się w czasie podróży.
  3. Doświadczenie kultury: geografii, ludzi i historii.

Czego uczono?

  1. Dialogów, konwersacji.
  2. Czytano teksty o życiu ludzi w innych kulturach: o geografii, o zwyczajach, o polityce.
  3. Stosowano mapy i wizualne pomoce (przedmioty, zdjęcia).

Jakie metody stosowano? 

  1. Tak jak wcześniej wspomniałam, gramatyka była nauczana w sposób induktywny.
  2. Czytanie na głos.
  3. Konwersacje w praktyce.
  4. Rysowanie map, obrazków.
  5. Stosowanie techniki tzw. „information gap” – czyli jeden uczeń posiada mapę np. Anglii, na której nie ma rzek, drugi tę samą mapę, na której nie ma dużych miast. Oboje muszą uzupełnić swoje mapy, rozmawiając.
  6. Pytanie i odpowiadanie.
  7. Stosowanie techniki poprawiania samego siebie (self-correction). Miało to na celu przeniesienie części odpowiedzialności na ucznia. Mogło polegać to np. na powtarzaniu przez nauczyciela niepoprawnego zdania i zmotywowaniu ucznia do znalezienia błędu.

Źródła:

  1. Wiedza własna
  2. Kurs „Teach English Now! Theories of Second Language Acquisition by Arizona State University” (Coursera)