utworzone przez Magdalena Welter | 11 cze 2021 | B2, Czytanie ze zrozumieniem, Historia, Linki i materiały, Materiały do pobrania, Metody nauki, O Niemczech, Podręczniki do niemieckiego, Znane osobistości
Hallo, hallo! Dzisiaj przygotowałam dla Ciebie opis książki „Kaum zu glauben” przeznaczonej dla uczących się od poziomu B2. O tym, co czytać po niemiecku, pisałam np. tutaj.
Daniel Berg jest autorem być może Ci znanych podręczników „333 pułapki języka niemieckiego” oraz „300 idiomów języka niemieckiego”. O pierwszej z nich pisałam tutaj, o drugiej tutaj.
O Autorze:
Daniel Berg pochodzi z Niemiec (Gelsenkirchen). Ukończył germanistykę i romanistykę na Ruhr Universität Bochum. W latach 1998-2009 był lektorem języka niemieckiego i doradcą zawodowym w urzędach pracy w Essen i Bochum.
Od 2010 r. mieszka i pracuje we Wrocławiu. Prowadzi lektoraty z języka niemieckiego zarówno dla firm jak i dla osób prywatnych. Certyfikowany egzaminator językowy (europejski certyfikat językowy, TELC).
Pierwsze wydanie książki „333 pułapki języka niemieckiego” ukazało się w roku 2015 w PWN. Następnie w roku 2016 wydał „300 idiomów języka niemieckiego” (PWN).
Info od Autora:
Kaum zu glauben
12 prawdziwych historii kryminalnych z Niemiec
Czy wiesz że …
…. niemiecki listonosz Gert Postel pracował prawie 2 lata jako ordynator w szpitalu psychiatrycznym, mimo że nie miał nawet matury?
…. Adele Spitzeder już 140 lat przed aferą Amber Gold stworzyła ogromną piramidę finansową?
…. Monika de Montgazon siedziała niewinnie przez 888 dni w więźeniu, ponieważ rzekomo zabiła własnego ojca?
….. legendarny szantażysta Dagobert odebrał od policji okup przez studzienkę ciekową?
Takie historie i inne znajdziesz w tej książce
– Trudniejsze słowa są tłumaczone na marginesie
– Po każdym tekście są podane „Quellen und Empfehlungen”
– Bogaty materiał dodatkowy (np. ćwiczenie gramatyczne, idiomy, pułapki językowe)
– Slowniczek
„Kaum zu glauben” to całkiem niezwykła książka. Jeśli nie chcesz już czytać kryminałów dla uczących się lub potrzebujesz po prostu czegoś innego, to sięgnij do „Kaum zu glauben”. Tak jak wcześniej napisałam, książka jest przeznaczona dla osób od poziomu B2, ale również osoby z silnym B1 mogą ją czytać.
Liczba stron: 148
Cena: 35 zł
Książkę kupisz tutaj. Na tej samej stronie można również pobrać przykładowy fragment.
MOJA OPINIA:
- książka bardzo, bardzo mi się spodobała. Już wykorzystałam ją na lekcji z moimi Uczniami i mieli oni bardzo pozytywne opinie – historie są bardzo ciekawe, a wyjaśnienie trudniejszych słówek na marginesie ułatwia zrozumienie
- również mi historie bardzo się podobały – większości z nich nie znałam. Są bardzo wciągające, napisane ambitnym, ale przystępnym językiem. Czyta się z prawdziwą przyjemnością i oczekiwaniem na dalszy rozwój sytuacji
- po każdym rozdziale są odnośniki np. do miejsc w Internecie, gdzie można poczytać więcej na temat danego wydarzenia
utworzone przez Magdalena Welter | 23 wrz 2015 | Znane osobistości, Znani Niemcy
Kiedyś na blogu pisałam o królowej Silvii. Tutaj możecie o niej poczytać:
Królowa Silvia
9 września królowa odwiedziła niemieckie miasto Würzburg. „Royal fans” liczyli na krótką rozmowę z królową, jednak tylko im pomachała i weszła do Würzburger Residenz, gdzie otworzyła konferencję „Sichere Orte für Flüchtlingskinder – Hilfe und Zukunft” („Bezpieczne miejsca dla dzieci uchodźców – pomoc i przyszłość). Jest to inicjatywa jej fundacji – World Childhood Foundation. Około 200 ekspertów szukało rozwiązań dotyczących możliwości pomocy, a wiadomo, że w Niemczech jest to aktualny problem. Zajęto się problemem ochrony dzieci uchodźców przed wykorzystywaniem różnego rodzaju. Królowa spotkała się również z dziećmi z przedszkola w Seinsheim.
Wieczorem królowa była gościem dobroczynnej gali, podczas której zebrane zostały pieniądze na projekty fundacji w Niemczech.
Gośćmi na gali byli m.in. muzycy Marianne i Michael, którzy będą działać jako ambasadorzy fundacji. W ostatnich latach zebrano w Niemczech na jej działalność 6,5 mln euro.
Źródło
utworzone przez Magdalena Welter | 14 mar 2014 | Kulturoznawstwo, Znane osobistości, Znani Niemcy
Wielu z Was zapewne słyszało o wypadku na planie niemieckiego programu „Wetten dass”, który zdarzył się w 2010 roku. Dzisiaj chciałabym napisać o tym kilka słów.
„Wetten dass” to program na żywo wyświetlany w niemieckiej telewizji od 1981 roku. Cieszy się dużą popularnością. Kilka lat temu licencję na jego produkcję zakupiła polska telewizja. Z tego, co pamiętam, to polski tytuł brzmiał „Załóż się”, ale program nie osiągnął sukcesu. W Niemczech pokazuje go stacja ZDF (Zweites Deutsches Fernsehen).
W programie biorą udział ludzie, którzy zakładają się, że uda im się zrobić coś szczególnego. Poza tym znane osoby zakładają się o to, czy uczestnik odniesie sukces czy też nie – tak w skrócie wygląda koncepcja programu. Poza samymi zakładami można obejrzeć również występy muzyczne zaproszonych gwiazd czy też rozmowy z nimi. W programie często biorą udział gwiazdy światowego formatu, które akurat przebywają w Niemczech z promocją płyt czy filmów.
4 grudnia 2010 roku doszło na antenie do wypadku, o którym długo mówiło się w Niemczech. „Wetten dass” prowadził Thomas Gottschalk, bardzo znany prezenter i aktor. Dzięki „Wetten dass” stał się jeszcze bardziej popularny Można go kojarzyć również z reklam „Haribo” :
Właśnie tego dnia w programie brał udział 23-letni student aktorstwa Samuel Koch, który założył się o to, że uda mu się przeskoczyć przez 5 samochodów wykonując salta przy użyciu szczudeł do skakania. Nie wiem, jak te szczudła nazywają się po polsku, czy jest jakaś specjalna nazwa, ale na filmiku możecie zobaczyć, jak to wyglądało. Mniej więcej od 9 minuty można zobaczyć fragmenty programu mrożące krew w żyłach:
Wetten dass – 04.12.2010
Po raz pierwszy w historii program został przerwany. Stacja ZDF oczywiście sprawdziła potem, czy zostały dochowane wszelkie standardy bezpieczeństwa. Zewnętrzne kontrole wykazały, że producenci programu nie ponoszą winy. Samuel Koch ciężko się zranił, po wypadku opinia publiczna w Niemczech żywo interesowała się jego stanem. Tragizmu sytuacji dodaje, że samochodem, którego Samuel nie zdołał przeskoczyć, kierował jego ojciec. Niestety, młody człowiek do dzisiaj jest sparaliżowany, nie czuje nic od szyi w dół. Po wypadku ponad rok przebywał w klinikach. Obecnie angażuje się charytatywnie i kontynuuje studia aktorskie. Jego autobiografia „Zwei Leben” wydana w kwietniu 2012 roku była bestsellerem i została wyróżniona nagrodą „Goldener Kompass”. Autorem przedmowy jest Thomas Gottschalk.
Na oficjalnej stronie S. Kocha można więcej o nim poczytać:
Samuel Koch
Program „Wetten dass” został wznowiony w lutym 2011 roku. Wtedy to Thomas Gottschalk ogłosił swoją rezygnację z prowadzenia, ponieważ stwierdził, że po tym, co się stało, nie jest już w stanie prowadzić „Wetten dass” tak jak wcześniej.
Wypadek wywołał dyskusję na temat związku między ryzykiem a wskaźnikami oglądalności. Każdy ma na ten temat swoje zdanie, ja tylko wyrażę na koniec swoje: jestem przeciwko pokazywaniu w programach rozrywkowych sytuacji narażających uczestników na wypadek lub nawet na śmierć.
utworzone przez Magdalena Welter | 1 mar 2014 | Znane osobistości, Znani Niemcy
Dzisiaj przyszła kolej na kolejnego Niemca, czyli Karla Lagerfelda. To właśnie dzięki niemu dom mody Chanel kontynuuje swoją świetność, a poza tym – kto nie słyszał nazwiska „Lagerfeld”?
Karl Lagerfeld urodził się 28 września 1933 w Hamburgu. Poza projektowaniem mody zajmuje się fotografią. Projektował także kostiumy dla potrzeb teatru i opery oraz wygłaszał wykłady dotyczące mody na uniwersytecie sztuki stosowanej w Wiedniu. Poza domem mody nazwanym od własnego nazwiska – Karl Lagerfeld (wcześniej Lagerfeld Gallery) – prowadzi także domy mody Chanel oraz Fendi. O wysokiej renomie tych domów mody chyba nie muszę pisać, gdyż każdy o nich słyszał, nawet jeśli nie interesuje się modą.
Chciałabym opisać drogę sukcesu Karla Lagerfelda. Przez wiele lat utrzymywał, że nie wie, kiedy dokładnie się urodził. W Internecie czy encyklopediach można było spotkać dwie daty – rok 1933 lub 1938. Dopiero w 2013 roku Lagerfeld ujawnił, że urodził się w 1933 roku. Twierdził, że dopiero po śmierci matki odnalazł dokument ze swoją datą urodzenia i że wcześniej ona sama ukrywała przed nim właściwą datę. Nazwisko rodziny brzmiało wcześniej Lagerfeldt, w takiej formie nosił je jeszcze ojciec Karla – Otto Lagerfeldt, który pochodził z Rosji. Karl utrzymywał jednak, że jego ojciec był Niemcem. Wydaje mi się, że chciał stworzyć pewien mit na swój temat. Skoro miał starszą siostrę urodzoną w 1931 roku (Marthę Christiane), to musiał wiedzieć, ile mniej więcej wynosiła różnica wieku pomiędzy nimi.
W 1953 roku wyemigrował razem ze swoją matką do Paryża. Po tym jak w 1955 roku wygrał konkurs mody, otrzymał pracę w domu mody Balmain. Następnie pracował dla domu mody Jean Patou, od 1959 roku m.in. dla Valentino. W 1964 roku opuścił Francję i wyjechał do Włoch, aby tam studiować sztukę. Międzynarodową sławę jako projektant mody uzyskał w 1972 roku, kiedy to wraz z domem mody Chloe stworzył kolekcję Deco. Od 1983 kieruje domem mody Chanel. Mieszka i pracuje w Paryżu.
Karl Lagerfeld jest miłośnikiem literatury, jego prywatna kolekcja liczy ok. 300 000 książek. Jest on człowiekiem bardzo wykształconym, obytym i oczytanym, także pracoholikiem. Jest właścicielem księgarni w Paryżu i wydawnictwa LSD.
W 1983 roku zmarł na AIDS jego partner życiowy, Jacques de Bacher. Od tego czasu żyje sam (a przynajmniej to podaje oficjalnie).
Jest postacią bardzo kontrowersyjną, także w świecie mody, gdyż preferuje bardzo chude modelki, nawet wychudzone. W 2004 roku zaprojektował ubrania dla H&M, rozpoczynając współpracę znanych projektantów z tą marką. Jak wiadomo, H&M sprzedaje też ubrania w większych rozmiarach, na co Lagerfeld zareagował: „To, co zaprojektowałem, jest modą dla szczupłych ludzi. To był pierwotny pomysł„.
Obsesja na punkcie chudości wynika prawdopodobnie z faktu, że Lagerfeld przez wiele lat był otyły (zaczął tyć po śmierci swojego partnera życiowego). Pod koniec 2000 roku przeszedł na dietę, na której w ciągu 13 miesięcy schudł 42 kg. Sam twierdzi, że postanowił schudnąć, aby móc nosić wąskie garnitury Diora. Od 1976 roku nosi włosy splecione w koński ogon, jego znakiem firmowym są również okulary przeciwsłoneczne.
Lagerfeld zakochany jest w swojej kotce – Choupette, której materialnie wiedzie się lepiej niż większości ludzi, która ma nawet osobistą służbę i nawet konto na Twitterze.
Słynne cytaty Lagerfelda:
„Jestem pewnego rodzaju wampirem, który wysysa krew z ludzi” (1975) – o pracoholizmie
„Życie to nie konkurs piękności, niektórzy brzydcy ludzie są wspaniali. To, czego nienawidzę, to złośliwi, brzydcy ludzie. Najgorsi są brzydcy, niscy mężczyźni. Kobiety mogą być niskie, ale w przypadku mężczyzny jest to niedopuszczalne” (2003) – o nieatrakcyjnych i niskich ludziach
„Jestem karykaturą samego siebie i lubię to. To jest pewnego rodzaju maska. Dla mnie karnawał w Wenecji trwa cały rok” (2007) – o swoim wizerunku
„To farmerzy są mili dla krów i świń, a potem je zabijają. Są większymi hipokrytami od myśliwych. Myśliwi nie pochlebiają zwierzętom. Nie podoba mi się to, że ludzie zarzynają zwierzęta, ale nie podoba mi się również, że zarzynają ludzi. Najwidoczniej jest to bardzo popularne na świecie” (2010) – o futrach i okrucieństwie wobec zwierząt
„Stworzyłem dietę i mój doktor zarobił na tym pieniądze. Sprzedaliśmy prawie milion egzemplarzy. Nie dotykam cukru, sera, pieczywa… To była bardzo dobra, zdrowa rzecz. Najlepszy krok w moim życiu i w dodatku łatwy. Lubię jedynie to, co mi wolno robić. Jestem ponad pokusą. Nie mam słabości. Kiedy widzę tony jedzenia w studiu, dla mnie to jedzenie zrobione z plastiku. Pomysł, żeby to włożyć do ust nawet nie przychodzi mi do głowy. Jestem jak zwierzyna w lesie. Ona też nie dotyka tego, czego nie może zjeść” (2011) – o swojej diecie
„Uważam, że tatuaże są okropne. To jak całe życie chodzić w sukience Pucci. Kiedy jesteś młody i jędrny, może jest to Ok, ale później…” (2012) – o tatuażach
Lagerfeld kiedyś:
Źródła:
Tekst 1
Tekst 2
Cytaty
utworzone przez Magdalena Welter | 29 sty 2014 | Kulturoznawstwo, Znane osobistości
Jako miłośniczka himalaizmu i niespełniona himalaistka muszę oczywiście napisać o postaci Reinholda Meissnera. No ok, przyznaję się – „niespełniona himalaistka” to może źle powiedziane, bo mam paniczny lęk wysokości i boję się wyjść nawet na balkon, ale w snach zdobywam Mount Everest. Zimą oczywiście, a nie latem (dla niezorientowanych – zimą jest trudniej).
Przechodzę jednak do rzeczy.
Reinhold Messner urodził się 17 września 1944 roku w południowym Tyrolu, czyli niemieckojęzycznej części Włoch. Miał 7 braci i siostrę. Jego języki ojczyste to niemiecki i włoski. Już jako dziecko chciał zostać wspinaczem wszechczasów i udało mu się to. Jest nie tylko wspinaczem, ale i działaczem społecznym oraz politykiem. Dzieciństwo miał smutne, gdyż był bity przez ojca, który nauczał w miejscowej szkole, a prywatnie interesował się wspinaczką. Reinhold razem ze swym bratem, Güntherem, uciekał w góry, gdzie czuł się bezpiecznie. Już jako nastolatek przeszedł wiele trudnych górskich dróg, a jako 18-latek miał za sobą trudne wspinaczki w Dolomitach.
Messner wprowadził alpejski styl wspinania – chodziło o zabieranie ze sobą jak najmniejszej ilości rzeczy. Często zabierał ze sobą tylko linę i kilku haków, innym razem tylko mały plecak. Nie będę tu opisywać wszystkich jego osiągnięć, gdyż myślę, że może to być ciekawe głównie dla osób interesujących się wspinaczką. Wspomnę tylko, że zanim skończył 20 lat, miał za sobą przejście około 500 dróg we wschodnich Alpach.
W 1971 roku uzyskał tytuł inżyniera na Uniwersytecie w Padwie.
W 1969 roku zaczął wspinać się w góry wysokie i tutaj zaczyna się to, co jest najbardziej interesujące. W 1970 roku rozpoczął wspinanie się w górach Pamir, Hindukusz, Karakorum i w Himalajach. Zaraz na samym początku spotkała go jednak tragedia. Został zaproszony przez niemiecką wyprawę na wspinaczkę na ścianę Rupal góry Nanga Parbat, która to ściana do tej pory pozostawała niezdobyta. Podczas schodzenia ścianą Diamir zastała ich burza śnieżna i przez 4 dni nie mogli schodzić dalej. Reinhold wyprzedził brata i czekał na niego na dole. Günther jednak się nie pojawiał, dlatego Reinhold rozpoczął jego poszukiwania, odnalazł jednak tylko ślad po lawinie, która porwała Günthera. Przez kolejne 35 lat poszukiwał jego ciała i był atakowany przez współtowarzyszy wyprawy, którzy sądzili, że pozostawił brata na ścianie Rupal, sam schodząc po ścianie Diamir. W 2005 roku odnaleziono ciało Günthera i Reinhold został oczyszczony z zarzutów.
Po powrocie lekarze amputowali mu 7 palców. Trudniejsze od tego była dla niego śmierć ukochanego brata. Zrozumiał wtedy, że śmierć jest praktycznie nieodłącznym elementem wspinaczki wysokogórskiej (wystarczy wspomnieć, że większość wybitnych himalaistów zginęła w górach). Ta tragiczna wyprawa była równocześnie punktem, kiedy to Messner postanowił zdobyć Koronę Himalajów, czyli wszystkie 14 ośmiotysięczników. Żeby zrozumieć, jak wielkie jest to osiągnięcie, trzeba interesować się himalaizmem. Zajęło mu to 16 lat (1970-1986). Warto w tym momencie nadmienić, że polski himalaista, Jerzy Kukuczka, ścigał się z Messnerem. Kukuczka jako drugi człowiek to osiągnął, zajęło mu to jednak tylko 8 lat. Dużym osiągnięciem Messnera było zdobycie Mount Everest bez użycia tlenu (1978). Po zdobyciu ośmiotysięczników wyruszał w różne rejony świata na wyprawy eksploracyjno-podróżnicze.
Po tym jak przestał czynnie uprawiać wspinaczkę, zajął się polityką. W latach 1999-2004 zasiadał w Parlamencie Europejskim z ramienia Federacji Zielonych. Następnie zajął się projektem „MMM”, czyli „Messner Mountain Museum”. W 2006 muzeum zostało otwarte w zamku Sigmundskron koło Bozen, następnie w kilku innych miejscowościach.
Dzisiaj Messner zajmuje się wygłaszaniem odczytów i prelekcji. Z rodziną mieszka w zamku Juval (pd. Tyrol), hoduje jaki i prowadzi własną winnicę.
Swoje wyprawy opisał w ok. 50 książkach.
Messner po zdobyciu ostatniego ośmiotysięcznika – Lhotse (1986)
Reinhold Messner dziś
Źródła:
Tekst i zdjęcia
Oficjalna strona:
http://www.reinhold-messner.de/
Film o tragicznej wyprawie na Nanga Parbat:
„Das Drama um G. Messner”
utworzone przez Magdalena Welter | 25 sty 2014 | Kulturoznawstwo, Znane osobistości, Znani Niemcy
Wielu z nas zapewne miało robione zdjęcia rentgenowskie. A komu zawdzięczamy to, że diagnostyka medyczna w ten sposób jest w ogóle możliwa? Zapraszam do czytania.
Wilhelm Conrad Röntgen urodził się w 1845 roku w Lennep w Niemczech. Był jedynakiem. Z powodów ekonomicznych rodzina przeniosła w 1848 roku do Apeldoorn w Holandii. W latach 1861-1863 Röntgen uczęszczał do technicznej szkoły w Utrecht. Został z niej wyrzucony, gdyż omyłkowo uznano go za autora karykatury jednego z nauczycieli. 23 listopada 1864 roku rozpoczął studia na Eidgenössische Technische Hochschule Zürich (Politechnika Federalna, w skrócie ETH). Było to możliwe, gdyż nie wymagano tam wcześniejszych dyplomów, lecz jedynie egzaminu wstępnego. W 1868 roku otrzymał dyplom inżyniera budowy maszyn, w 1869 uzyskał tytuł doktora na uniwersytecie w Zurychu.
Od 1870 roku pracował w Würzburgu jako asystent Augusta Kundta (znany niemiecki fizyk) i opublikował tam pierwszą rozprawę naukową. W 1872 poślubił Annę Berthę Ludwig, w 1874 otrzymał na Uniwersytecie Strasburg habilitację. Uniwersytet Würzburg odmówił mu habilitacji ze względu na to, że nie miał matury. Od 1875 roku pracował jako profesor nadzwyczajny na Akademii Rolniczej w Hohenheim, następnie był profesorem fizyki w Strasburgu. W otrzymaniu tego stanowiska pomógł mu A. Kundt. Od 1879 pracował w Gießen. W 1887 roku małżeństwo Wilhelma i Anny Röntgenów zaopiekowało się córką jej brata, Josephine Berthą, którą później adoptowali.
Następnie Röntgen powrócił do Würzburga, gdzie w 1888 został mianowany profesorem fizyki eksperymentalnej, 5 lat później został rektorem uniwersytetu. „Promienie X” zostały przez niego odkryte właśnie tutaj, 8 listopada 1895 roku. Potem określano je właśnie jako promienie rentgenowskie. W wielu językach przyjęła się właśnie ta nazwa, po polsku również, podczas gdy np. po angielsku nie. 22 grudnia 1895 roku Röntgen zrobił w ten sposób zdjęcie dłoni swojej żony, na którym doskonale widoczne były kości i obrączka. Do tej pory ukryte części ludzkiego ciała w końcu były widoczne. Prześwietlenie trwało ponad 20 minut. Długo, prawda? Szkodliwość zbyt długiego czy zbyt częstego prześwietlania nie była wtedy znana i kosztowała życie wielu osób.
Od 1900 pracował na uniwersytecie Monachium. W 1901 roku otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki właśnie za odkrycie promieni. Nagrodę pieniężną ofiarował uniwersytetowi Würzburg. Zrezygnował z opatentowania swojego odkrycia, uzasadniając to w ten sposób, że jego odkrycie służy ogółowi i prawa do niego nie powinny być zastrzeżone jednemu przedsiębiorstwu. Dzięki rezygnacji z patentu odkrycie szybko mogło być zastosowane w medycynie.
W 1919 roku zmarła jego żona, a rok później przeszedł na emeryturę. Zmarł w 1923 roku na raka jelita. Niestety w testamencie zaznaczył, że jego naukowe zapiski mają być zniszczone, a to życzenie spełnili jego przyjaciele. Z tego powodu zachowane są nieliczne zapiski.
Röntgen był introwertykiem, uchodził za człowieka skromnego i sprawiedliwego. Także wobec swojej żony był milczący. Lubił góry, chętnie wędrował.
Źródła:
Zdjęcie 1
Tekst 1
Tekst 2
utworzone przez Magdalena Welter | 21 sty 2014 | Kulturoznawstwo, Znane osobistości, Znani Niemcy
Każdy słyszał określenie „choroba Alzheimera”. Dzisiaj napiszę o człowieku, od którego nazwiska pochodzi nazwa choroby. Strasznie mnie denerwuje, kiedy w potocznym języku słyszę to określenie, tzn. kiedy ktoś o czymś zapomni i usłyszy „ty chyba masz Alzheimera”. Podobnie jak „on jest chyba upośledzony umysłowo” itp. Zawsze zastanawiam się, co czują ludzie, którzy słyszą takie nieprzemyślane słowa, a mają w rodzinie kogoś chorego i muszą się z tym zmagać na co dzień.
Ale do rzeczy. Alois Alzheimer urodził się 14 czerwca 1864 roku w Marktbreit (Bawaria). Był psychiatrą i neuropatologiem, a także profesorem psychiatrii Uniwersytetu Wrocławskiego. Medycynę studiował w Berlinie, Tybindze i Würzburgu. W 1887 roku otrzymał dyplom lekarza medycyny i przedstawił swoją dysertację doktorską.
W 1889 roku rozpoczął pracę w zakładzie psychiatrycznym „Städtische Anstalt für Irre und Epileptische” we Frankfurcie. Nieco zrewolucjonizował jego funkcjonowanie. Chyba każdy nas czytał/słyszał o nieco brutalnym jak na dzisiejsze standardy traktowaniu pacjentów szpitali psychiatrycznych w tamtych czasach. Alzheimer wspólnie z neurologiem Franzem Nisslem wprowadził zasadę polegającą na unikaniu środków przemocy, np. kaftanów bezpieczeństwa albo karmienia na siłę. Niektórzy pacjenci mogli swobodnie poruszać się po zakładzie i brać udział w wycieczkach. W 1902 roku Alzheimer rozpoczął pracę w Heidelbergu, potem pracował w Monachium. Nadal współpracował z F. Nisslem. W 1912 roku został kierownikiem Katedry Psychiatrii Uniwersytetu Wrocławskiego.
Zmarł w wieku zaledwie 51 lat, kiedy to gwałtownie podupadł na zdrowiu. Dręczyły go niewydolność nerek, wada serca i duszności. Zmarł 19 grudnia 1915 roku we Wrocławiu, a pochowany został we Frankfurcie obok swojej żony (z którą miał troje dzieci).
A skąd wzięła się nazwa „choroba Alzheimera”?
25 listopada 1901 roku A. Alzheimer poznał nową pacjentkę, 51-letnią Auguste Deter. Do zakładu psychiatrycznego we Frankfurcie została ona przywieziona przez swojego męża, który zauważył w ostatnim czasie duże zmiany w jej zachowaniu. Jego żona zrobiła się zazdrosna, zapominała, jak wykonywać podstawowe czynności w domu, chowała rzeczy i nie potrafiła ich odnaleźć, czuła, że ktoś ją śledzi. Po rozmowie z nią Alzheimer orzekł, że pacjentka udziela odpowiedzi, które nie mają związku z pytaniem. Poza tym nie ma orientacji czasoprzestrzennej i nie pamięta szczegółów z życia. Jej nastroje bardzo często się zmieniały. Nie mogła swobodnie poruszać się po zakładzie. Miała również zaburzenia mowy oraz kłopoty z utrzymaniem higieny.
Auguste Deter nie była pierwszą pacjentką z takimi objawami, jaką spotkał Alzheimer. Inni pacjenci mieli jednak przeważnie ponad 70 lat. Dlatego właśnie jej poświęcił dużo uwagi. Przeprowadził z nią wiele rozmów, podczas których powtarzała „ach Gott” („o Boże”). Pewnego razu powiedziała „ich habe mich sozusagen selbst verloren” („poniekąd sama się zgubiłam”).
Alzheimer co prawda nie pracował długo we Frankfurcie, ale nadal interesował się pacjentką i dowiadywał się o jej stan zdrowia. Zmarła ona 9 kwietnia 1906 roku w wyniku zakażenia krwi. Na prośbę Alzheimera przesłano mu do Monachium jej historię choroby, a także jej mózg. W badaniu mikroskopowym stwierdzono rozległe zwyrodnienie komórek nerwowych. Chorobę lekarz określił jako „Krankheit des Vergessens” („choroba zapominania”). Nazwa „choroba Alzheimera” została po raz pierwszy używa przez Emila Kraepelina w 1910 roku, natomiast oficjalnie przyjęta została w 1967 roku na kongresie lekarzy w Lozannie.
To jednak nie wszystkie zasługi Alzheimera. Psychiatria zawdzięcza mu też opis symptomatologii miażdżycy, otępienia starczego, jego odmian oraz delirium.
Alois Alzheimer
Auguste Deter
Źródła:
Tekst 1
Zdjęcia
Tekst 2
utworzone przez Magdalena Welter | 24 wrz 2013 | Kulturoznawstwo, Znane osobistości, Znani Niemcy
Dzisiaj chciałabym napisać o bardzo znanej Niemce, mianowicie o królowej Szwecji Sylwii. Nie wszyscy bowiem wiedzą, że żona króla Szwecji, Karola XVI Gustawa, jest Niemką. Podziwiam królową Sylwię za jej działalność charytatywną, za jej skromność i elegancję, dlatego chciałabym ją krótko przedstawić.
Zdjęcie: royalcourt.se
Zdjęcie: daserste.ndr.de
Zdjęcie: wikipedia.de
Królowa Sylwia urodziła się 23 grudnia 1943 roku w Heidelbergu jako Silvia Renate Sommerlath. Jej ojciec Walther był Niemcem, natomiast matka Alice pochodziła z Brazylii. W latach 1947-1957 rodzina mieszkała w Sao Paulo w Brazylii, następnie powróciła do Niemiec. W latach 1965-1969 Silvia uczęszczała do monachijskiego instytutu dla tłumaczy. Obok niemieckiego i szwedzkiego zna również francuski, hiszpański, portugalski, angielski oraz szwedzki język migowy.
Silvia Sommerlath spotkała następcę tronu Szwecji w 1972 roku podczas igrzysk olimpijskich w Monachium, gdzie była hostessą i tłumaczką oraz miała kontakt z VIP-ami, w tym ze szwedzkim księciem Karolem Gustawem. W tym czasie książę był następcą tronu – miał go objąć bezpośrednio po swoim dziadku (ojciec Karola Gustawa, książę Gustaw Adolf, zginął tragicznie w wypadku lotniczym, kiedy Karol Gustaw miał zaledwie dziewięć miesięcy). Król Gustaw VI Adolf, nie zgadzał się jednak na małżeństwo wnuka ze „zwykłą” kobietą. Był przeciwny wiązaniu się członków rodziny królewskiej ze zwykłymi śmiertelnikami i nawet nie rozważał takiej możliwości dla swojego wnuka – przyszłego króla Szwecji.
W 1973 roku Karol Gustaw został królem Szwecji. Gdyby poślubił osobę z innego stanu jako książę, to straciłby prawo do tronu. Jako król mógł poślubić, kogo chciał. Prawo dot. małżeństw nie obowiązywało rządzącego monarchy. Zaręczyny zostały ogłoszone 12 marca 1976 roku, natomiast ślub odbył się 19 czerwca tego samego roku. Tego dnia Sylwia stała się królową Szwecji.
Zdjęcie: daserste.ndr.de
W 1999 roku królowa założyła World Childhood Foundation, która pomaga niepełnosprawnym i pokrzywdzonym przez los dzieciom. Jest patronką 62 organizacji. W pobliżu zamku Drottningholm założyła „Silviahemmet” – dom opieki dla osób chorych na demencję. Poza tym królowa Sylwia wypełnia liczne obowiązki reprezentacyjne. W 2011 roku została odznaczona polskim Orderem Orła Białego.
Para królewska ma troje dzieci: księżniczkę korony Wiktorię, następczynię tronu, księcia Karola Filipa oraz księżniczkę Madeleine.
Rodzina królewska Szwecji: książę Carl Philip, księżniczka Madeleine, król Karol XVI Gustaw, królowa Sylwia, księżniczka korony Wiktoria, książę Daniel (mąż Wiktorii), Christopher O’Neill (mąż Madeleine)
W Niemczech królowa Sylwia jest bardzo lubiana. Stosunkowo często odwiedza Niemcy, poza tym bardzo często można zobaczyć ją tu na okładkach czasopism. Chyba nie ma nikogo, kto by jej nie kojarzył.
15 września król Karol XVI Gustaw świętował 40-lecie panowania:
Zdjęcia: daserste.ndr.de
Tu jeszcze krótki filmik z biografią królowej po niemiecku:
http://www.youtube.com/watch?v=riPwuepPuxg
Galeria zdjęć:
Bildergalerie
